Diane Ceelen

Met wie hebben we de eer? 

Diane Ceelen, geboren in Turnhout, er getrouwd en twee kinderen gekregen. En ondertussenen ook twee kleinzonen. Ik woon op Schorvoort en onze kroost woont in de buurt. Je ziet me vaak op de fiets door de straat crossen (flink doorrijden).

Hoe lang ben je actief als vrijwilliger bij DINAMO?

Mijn oudste deelnemerslijst dateert van 2003. Ik ben begonnen met de groep Schilderen 2. De vorige leraar was gestopt omwille van gezondheidsreden. Ik startte op het Kongoplein in een klaslokaal met een echte lessenaar en een bord, bijna als een echte juf. Het jaar daarna kreeg ik het 1e jaar onder mijn hoede. De groep werd alsmaar groter, de schilderijen ook en dus de klas te klein. We kregen een upgrade naar de Warande: de Oranje zaal in de Kuub. Knaloranje muren, voor velen te fel, maar wij konden er tegen.

Daar startten we ook met de eerste lessen Experimenteel Schilderen op maandagavond. Het was een nieuw initiatief, maar er kwam redelijk veel volk op af. En dat is vandaag nog het geval. Gevolg: lokaal weer te klein, dus oversteken naar de ‘oude bib’ in de Warande. Een zalige en inspirerende ruimte waar iedere schilder van droomt.

Wat doe je als vrijwilliger bij DINAMO?

Mensen die graag willen leren schilderen en tekenen komen bij mij terecht. Meestal komen de cursisten bij de eerste les bijna met een verontschuldiging binnen omdat ze nog nooit getekend of geschilderd hebben. Dat is het meest dankbare publiek want bij DINAMO kan je dat leren. 
We overlopen het programma dat ik voor hen voorzie, en dan starten we met lessen tekenen met houtskool. Daarna gaan we onmiddellijk met de borstel aan het werk. En voor een volgende opdracht krijgen ze spons of vod in de hand om mee aan de slag te gaan. Elke week schilderen we rond een andere stijl, een boek met voorbeelden maakt veel duidelijk. De kunstboeken in het lokaal zijn ook een grote troef en hulp. Op die manier leren we kunstenaars en hun werken kennen.
We werken ongeveer een achttal weken met opdrachten die toch wel belangrijk zijn om een bredere kijk op schilderen te krijgen. Daarna kan iedereen vrij werken en dat lukt aardig. De verslaving aan schilderen is dan ingezet...
We proberen steeds met gans de groep van schilderen een boeiende tentoonstelling te bezoeken. Per trein of bus bezochten we reeds de tentoonstelling van Per Kerkeby, Tuymans, Borremans, Rothko en Richter. Ik noemde het een schoolreis maar het is niet alleen zeer leerrijk. Er kwam ook veel leute aan te pas. De weken nadien zag je ook Rothko`s en Richter`s in het atelier. We zijn er gelukkig nooit voor opgepakt :)

Ik begeleid ook op maandagavond een groep mensen die op een experimentele manier komen schilderen. Wat is me dat? We gaan met allerlei vreemde materialen in de verf werken: zand, stukjes stof, touw, kortom alles kan dienen. Ook hierover kan men voorbeelden in de boeken vinden. Heel leuk en op een avond heeft het ook een speciale sfeer. Mensen die overdag werken hebben op die manier de kans om iets rond kunst te doen. De groep is vrij groot maar afwisselend. Je komt wanneer je kan. Geen afspraak dat je er elke week bij moet zijn. Toch zijn we gemiddeld tussen de vijftien tot twintig mensen, allemaal met verschillende dingen aan de slag.  

Ik vind de beide cursussen keileuk en blijf op die manier heel erg betrokken bij schilderen. We werken heel hard maar de babbel tijdens de pauze is zeker even prettig. Misschien ben ik je nu jaloers aan het maken, sorry hiervoor.

Neem je zelf deel aan andere activiteiten?

Zelf doe ik al een paar jaar mee aan de keramieklessen. Ik kan er creatief met klei aan de slag en ben dan even niet de juf. Schilderen blijft voor mij de hoofdzaak maar met klei bezig zijn geeft ook een bepaalde rust en kalmte die ik toch wel heel aangenaam vind. Raar maar waar, je komt daar veel mensen tegen die ook schilderen.

De activiteiten van DINAMO voor vrijwilligers probeer ik ook mee te doen. Een opleiding die ik bij Kunst in Zicht kon volgen was niet alleen geweldig boeiend maar ook knettergek, over hoe je iets kan overbrengen bij studenten. De eerste training van het MAVEP-project is net achter de rug. Met heel veel interesse heb ik die drie dagen beleefd. Nadien met een zware kop, want alles werd in het Engels gegeven. Gelukkig spreek ik wat Grieks  en dat maakte het gesprek met de Grieken wat makkelijker. Toch weer een ervaring rijker en een bredere kijk op het lesgeven.

Hoe ben je bij DINAMO terecht gekomen?

Nadat ik de deur van de academie met spijt en weemoed na vele, vele jaren had dichtgedaan, kreeg ik niet veel later een telefoontje van Lief Geudens met de vraag of ik zin had om les te geven bij DINAMO. Kan ik dat wel? Na even aarzelen heb ik toegehapt en daar heb ik de dag van vandaag nog geen minuut spijt van gehad. Ik had zelf wel de mogelijkheid om individueel te blijven schilderen, maar ik wilde er eigenlijk meer mee doen en dit was mijn kans.

Waar deed je ervaring op voor de activiteit die je begeleidt?

Jarenlang zat ik op de academie van Turnhout. Ik heb zowat in elk klaslokaal gezeten. Tekenen, publiciteitstekenen, schilderen en een jaar als keuzevak beeldhouwen waarin je eerst met klei aan de slag moest. Vandaar nog de goesting voor keramiek. Daarbuiten hebben we samen met een aantal mensen vele jaren verschillende, soms koude en natte, stekken gehad waar we schilderden.
Nu heb ik thuis een plekje gecreëerd waar ik zelf, wanneer er tijd en goesting is, kan schilderen. Ik blijf er graag over praten en bij DINAMO luisteren ze precies graag naar mij. (Ik stoef weer denk ik.)

Wat doe je in het dagelijks leven?

Op papier eigenlijk niets (...).  Ik werk niet meer buitenshuis, alleen nog in huis en in de tuin. Mijn zoon is begonnen met de verbouwing van een huis en daar werk ik al langer dan een jaar een dag per week. En tussendoor zorg ik voor twee kleinkinderen. Voor mijn ouders spring ik af en toe ook even in. Om mijn conditie op peil te houden probeer ik twee keer per week te gaan lopen maar ik kom steeds graag terug. Voor mijn geheugen volg ik al enkele jaren Grieks. Stel je voor, je komt hier in Turnhout een Griek tegen en die vraagt je de weg… .  Mijn geheugen in verband met namen onthouden laat me ondanks alle inspanningen soms in de steek. Gezichten en schilderijen doen het beter. Elke donderdag vind je me in de les keramiek en dan natuurlijk ook tijdens de lessen die ikzelf geef. Tussendoor schilder ik in mijn eigen atelier en eigenlijk is dan de tijd zowat opgesoupeerd.

Wat maakt dat je voor DINAMO kiest?

Ik kende DINAMO nauwelijks voordien, ook omdat ik er de tijd niet voor had. De academie en het schilderen in een pand dat we met enkelen huurden nam veel tijd in de beslag. De academie viel weg, ik was er net afgestudeerd en toen kwam gelukkig die vraag om les te geven bij DINAMO. Een van de beste keuzes in mijn leven. Oei dat klinkt eigenlijk wat te zwaar…

Wat is DINAMO voor jou in 1 woord?

Een aangename, deugddoende en leerrijke omgeving. En zeker een aanrader voor iedereen die tijd en goesting heeft om eens iets te volgen dat nog niet was afgevinkt in zijn bucketlist.

Welk memorabel pauzemoment zal je altijd bijblijven?

Er zijn er vele maar de laatste ligt nog het verst in het geheugen. Iemand vertelde tijdens de pauze dat ze het soms razend druk had met verschillende activiteiten. Ze probeerde daarom de boodschappen snel en efficiënt af te handelen. Ondertussen dacht ze eraan dat ze voor de volgende les nog geen nieuwe schilderdoeken had. Te samen met nog heel wat andere boodschappen en drie nieuwe doeken snelde ze naar de parking. Want ze moest op tijd terug zijn om op de kleinkinderen te passen. Boodschappen in de auto gegooid. Bij het vertrekken moest ze even achteruitrijden om iemand door te laten. Iemand wees haar naar de achterkant van haar auto. Een beetje geërgerd maar met een flauw voorgevoel dat er iets mis was stapte ze uit. Ze bleek de doeken vergeten te zijn achter haar auto. Die had ze zelf overreden. Boos op zichzelf kieperde ze de gehavende drie doeken in de auto, maar het koffer was niet helemaal opengemaakt. Zo knalde ze met haar hoofd tegen het slot. Een pijnlijke bedoening voor de schilderijen en haar hoofd. We hebben er tijdens de pauze hartelijk mee kunnen lachen en toen kwamen er nog van die stoten naar boven.

Waar droom je van?

Dat er nog veel mensen samen op weg willen gaan met DINAMO. Vooral ook jonge mensen. Ikzelf bracht door omstandigheden de kleinkinderen eens mee naar de les. Ze praten nu nog over hoe leuk het was in de “schilderschool”. We kregen onlangs nog twee kleuterklassen op bezoek, ook een aanrader. 
De toekomst is verzekerd!

interview toegevoegd 2018